Πήγα στη Σμύρνη ένα πρωί,
στο φημισμένο της παζάρι
κι αγόρασα τον ναργιλέ
τούτον εδώ, για ένα ’κοσάρι.
Μού ’πες: «Δεν έχω πια ζωή»
κι έριξες στις φακές μπαχάρι,
πόσο με πίκρανες καλέ,
να ’χα τη δύναμη, μακάρι.
Τόπος οπού διχονοεί,
παίζει τη μοίρα του στο ζάρι
κι αν δεν τραβήξει τον βαλέ,
θα τον τραβήξουν οι κουρσάροι.
Σού κόβεται η αναπνοή,
πώς να το θάψεις με το φτυάρι,
τώρα μιλάνε κυριλέ
κι ελιάς προσφέρουνε κλωνάρι.
Άκου της θάλασσας τη βοή,
όμως μην κλαις, μικρή μου Μάρι,
τα κύματά ’ναι πάλι μπλε
και παίρνουν άδειες οι φαντάροι.
Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου