Γράφει ο Χρήστος Χ. Θεοφιλάτος
Αναρωτιέμαι πόσο άδεια ζωή πρέπει να ’χει κάποιος, για ν’ αγοράζει εισιτήρια ένα χρόνο πριν απ’ τη συναυλία που ΘΑ γίνει. Ήταν οι U2, σε ζωντανή μετάδοση από την Πύλη του Βρανδεμβούργου. Ο ήχος τους, έμοιαζε με γαλήνια πτήση σε αεροπλάνο της Λουφτχάνσα. Έτσι απόλυτα καταξιωμένοι όπως ήταν και με τόση απήχηση, ήταν να απορείς που δεν είχαν ακόμα σιχαθεί τους εαυτούς τους και αυτό που έκαναν.
Η εποχή των μεγάλων συγκροτημάτων είχε τελειώσει κι έτσι η μουσική βιομηχανία παρέδωσε τη σκυτάλη σ’ αυτούς, που σαν καλά παιδιά σεβάστηκαν τον νέο ήχο και την άκακη στιχουργία που δεν τα βάζει με κανέναν. Υμνούσαν τον Νέο Κόσμο και αυτός τους το ανταπέδιδε. Οι Asia ξεπεράστηκαν ως παρωχημένοι· οι Barclay James Harvest αφέθηκαν να πεθάνουν ήσυχα στις ερημιές, ως απολιθώματα της ροκ.
Το μέλλον ήταν οι U2. Η μουσική τους ήταν σαν μακρύ χέσιμο στους αιθέρες. Ένα συνεχές άδειασμα και τίποτ’ άλλο. Δεν ξέρω αν είχαν ποτέ κάτι αθώο πάνω τους, πάντως ό,τι κι αν είχαν, ΠΑΕΙ, είχε πια χαθεί σ’ έναν ωκεανό άκριτης αποδοχής και αδικαιολόγητων προπωλήσεων εισιτηρίων, ένα χρόνο πριν να εμφανιστούν.
Αναρωτιέμαι πόσο άδεια ζωή πρέπει να ’χει κάποιος, για ν’ αγοράζει εισιτήρια ένα χρόνο πριν απ’ τη συναυλία που ΘΑ γίνει. Ήταν οι U2, σε ζωντανή μετάδοση από την Πύλη του Βρανδεμβούργου. Ο ήχος τους, έμοιαζε με γαλήνια πτήση σε αεροπλάνο της Λουφτχάνσα. Έτσι απόλυτα καταξιωμένοι όπως ήταν και με τόση απήχηση, ήταν να απορείς που δεν είχαν ακόμα σιχαθεί τους εαυτούς τους και αυτό που έκαναν.
Η εποχή των μεγάλων συγκροτημάτων είχε τελειώσει κι έτσι η μουσική βιομηχανία παρέδωσε τη σκυτάλη σ’ αυτούς, που σαν καλά παιδιά σεβάστηκαν τον νέο ήχο και την άκακη στιχουργία που δεν τα βάζει με κανέναν. Υμνούσαν τον Νέο Κόσμο και αυτός τους το ανταπέδιδε. Οι Asia ξεπεράστηκαν ως παρωχημένοι· οι Barclay James Harvest αφέθηκαν να πεθάνουν ήσυχα στις ερημιές, ως απολιθώματα της ροκ.
Το μέλλον ήταν οι U2. Η μουσική τους ήταν σαν μακρύ χέσιμο στους αιθέρες. Ένα συνεχές άδειασμα και τίποτ’ άλλο. Δεν ξέρω αν είχαν ποτέ κάτι αθώο πάνω τους, πάντως ό,τι κι αν είχαν, ΠΑΕΙ, είχε πια χαθεί σ’ έναν ωκεανό άκριτης αποδοχής και αδικαιολόγητων προπωλήσεων εισιτηρίων, ένα χρόνο πριν να εμφανιστούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου