Μες στον οντά

Μες στον οντά, π’ όλο κεντά
και π’ όλο πλέκει νήματα,
στέλνει τη σκέψη της κοντά
κι ένα μπουκέτο ποιήματα.

Τα ποιήματά της στο χαρτί
κι η σκέψη της ξετύλιχτη,
μια Κυριακή, κοντή γιορτή
και μια Δευτέρα αμείλιχτη.

Είναι λωλή και το φιλί,
δεν το χαρίζει σ’ άλλονε,
μόν’ σ’ έναν ξένο, στην αυλή
κι η μάνα της τη μάλωνε.

Κι η μάνα της κρατεί κλειδί
και την κλειδώνει μην τον δει
και τη σφαλνά κι αυτή σπαρνά,
στο φως εκεί, το σκοταδί.

Κι ένα πουλί, παρακαλεί,
να τού πηγαίνει γράμματα
και το πουλί πικρολαλεί
και την κοιτάει κατάματα:

«Θα σύρω μια, θα σύρω δυο,
θα σύρω τρεις για να τον διω,
μετά τραβά γι’ ανατολή,
καινούργια αγάπη τον καλεί».

Του Παναγιώτη Θ. Τουμάση