Τα ιδανικά που ξέχασες

Χαμηλές βλέψεις, χαμηλά ιδανικά,
γραμμένα σ’ άμμο θαλάσσης, μπρος στο κύμα.
Μας κούρασαν οι ειδήσεις τα πολιτικά,
με κέντρο το μηδέν και ακτίνα την βλακεία.

Τι κρίμα, δεν ήσουν ο άνθρωπός τους.
Τι κρίμα, που σε γράψανε ξανά…
Είναι ο ήλιος που δεν χαμογελά, τα βράδια,
δρόμοι στενοί, με μια κατεύθυνση, συχνά.

Ανασαίνοντας βαριά απ’ την αρρώστια
βλέπεις πως θα θελες να ήσουν τελικά.
Τα ιδανικά σου δεν θα ξέχναγες στον δρόμο,
για μια θεσούλα στον δημόσιο ξανά…

Άδικα γράφεις, άδικα νιώθεις και μιλάς
Όσοι σε είδαν να γερνάς, τώρα το ξέρουν,
είναι η σιωπή σου, αμήχανο παιδί,
που δίχως λόγο, δίχως οίκτο, ΟΛΟΙ το δέρνουν.

Μα αυτό χαμογελά κάθε πρωί…
και αυτό τους τσούζει...

Δημήτρης Ζ. (Blog)