Ό,τι σ' αρνήθηκε

Ό,τι σ’ αρνήθηκε, γυρίζει πάλι
κι ό,τι καρτέρεψες, να ’ρθει μετρά.
Κι αν είν’ η αγάπη που δεν έχεις άλλη,
τραντάει τα σίδερα που ’ναι γερά.

Χτυπάει τα ξύλα, τρίζει τα ντουβάρια,
σκίζει στα δυο, τα πιο ψηλά βουνά.
Σαν το μωρό παιδί βρίσκει τα χνάρια,
για το ρωγόβυζο, μόλις πεινά.

Βγες στο μπαλκόνι, βάδισε στο δρόμο,
πες «καλημέρα» στους περαστικούς.
Όρθωσ’ τ’ ανάστημα, σήκωσ’ τον ώμο,
δεν είν’ για θάνατο· μένα ν’ ακούς.

Πίσω απ’ τα πράγματα κρύβονται μάτια,
πέρα στον ουρανό, δώθε στη γη.
Ξέρουν των πρέπει σου, τα μονοπάτια,
φτιάχνουν τη μοίρα σου, πώς θα σού βγει.

Ό,τι σ’ αρνήθηκε, πάντα ζητά σε
κι αιώνια πάνω σου, το ’χεις δεθεί.
Κι αν θες αληθινά δίπλα της να ’σαι,
θα ’ρθει κι ο λόγος της θα ’ναι σπαθί.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης