Η νύφη που μαύρα φορούσε

Αναμοχλεύοντας το παρελθόν,
διαπίστωσα πως σκοτεινά σημεία υπάρχουν.
Το φως δεν τα είδε, τα φοβήθηκε μάλλον.
Ήμουν παιδί και όμως τόσο μεγάλος,
φανταζόμουν το μέλλον περίπου όπως αυτό ήρθε.
Όμως δεν θα ξεχάσω ποτέ της ζωής μου την εικόνα.
Αυτή που σαν μπροστά μου ήρθε,
τα πάντα άλλαξε.

Ήταν… η νύφη που μαύρα φορούσε…

Αναζητώντας το μηδέν, είδα ότι αυτό δεν υπάρχει.
Αναζητώντας το άπειρο από την άλλη…
ένιωσα, ότι όχι μόνο υπάρχει,
άλλά είναι αυτό που πήρε μαζί του και το zero.
Καλλιεργώντας την περιέργειά μου,
ανακάλυψα πως το συναίσθημα…
είναι κάτι που αποκτάς όταν γεννιέσαι,
όπως τα φυτά την ρίζα.

Είναι οι συνθήκες που σε κάνουν να αναπτυχθείς,
να ζήσεις και τέλος να ωριμάσεις.
Μαζί με σένα ωριμάζει και ο φόβος.
Αυτός που σε κάνει να δακρύσεις όταν ονειροπολείς.
Γιατί άραγε τότε… από χαρά ή από λύπη;
Αυτός που σε κάνει να πιστέψεις ότι είσαι ελεύθερος.
Μια μέρα, θα δεις…
θα καταφέρεις να κάνεις του κεφαλιού σου!

Δακρυσμένος, πολλές φορές αντιλαμβάνομαι
Πως ο πόνος είναι διαχείρισιμη έννοια.
Αυτό που δεν μπορείς να ελέγξεις είναι…
το δέος.
Αυτό που νιώθεις για…
την φύση,
το πάθος,
την έμπνευση.

Μόνο σαν σεβαστείς δυο τρία πράγματα στην ζωή σου
… παραπάνω δεν θέλει…
Νιώθεις ότι… κάτι έκανες.
Για να το καταφέρεις όμως αυτό…
δεν αρκεί να δεις… πρέπει να ζήσεις,
με τον δικό σου, μοναδικό δρόμο.
Αυτόν που δεν στον έμαθε κανείς…
αλλά μόνος σου βρήκες…

…και ακολούθησες…

Δημήτρης Ζ. (Blog)