Ταξιδεύω

Ταξιδεύω… Δες με! Πάλι ταξιδεύω…
Ξαναφόρεσα τα ολόλευκα φτερά.
Μια καινούργια γη γυρεύω. Ταξιδεύω…
Μιαν ακόμα αχτή, σε πέλαγα βουερά.

Ω, οι Σειρήνες! Το τραγούδι τους με θλίβει…
Στο κατάρτι θα με δέσουν με σκοινί.
Οι Σειρήνες μουσκεμένες ως την ήβη,
θα μού κλέψουν τα φτερά μου για πανί.

Απ’ του Κύκλωπα το χέρι θα βουλιάξω…
Απ’ το βράχο θα ’ξοκείλω, που πετά.
Και θα φύγω κολυμπώντας ως την Νάξο
κι απ’ την Νάξο, πέρα για το Γαλατά…

Θα γυρίσω με στεφάνι στα μαλλιά μου…
Θα γυρίσω μ’ ένα αγκάθι στην καρδιά.
Θα κοιμάσαι μόνη κι έρημη εδώ χάμου…
Μες στο κάστρο, που ’χω χάσει τα κλειδιά.

Μ’ ένα δάκρυ θα κοιμάσαι μαραμένο…
Με χαμόγελο στα χείλια τα σμιχτά.
«Δεν παντρεύτηκα», θα πεις, «σε περιμένω»
και για σένα, κάθε νιος θα ξενυχτά…

Θα θρηνούν σπαραχτικά τόσοι μνηστήρες…
Με τα ξίφη καρφωμένα καταγής.
Κι οι περέτρες θ’ σ’ ανοίγουνε τις θύρες,
ξαπλωμένη σ’ άσπρο φέρετρο να βγεις.

«Ξύπνα, αγάπη μου, να δεις τι σού ’χω φέρει…
Δαχτυλίδια, π’ ούτε απόχτησες ποτές.
Διαμαντόπετρες, από τα ξένα μέρη
και τις ρίμες, π’ αγαπήσαν ποιητές»!

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης