Αν βιάστηκες που έφυγες

Αν βιάστηκες που έφυγες στα σκοτεινά τα ξένα,
αφήνοντας μονάχους μας, παιδιά, εγγόνια, εμένα,
σε συγχωρώ, Αγάπη μου, για ένα λόγο μόνο,
’τι πρώτος τ’ αγγελούδι μας, που βύθισε στον πόνο
όλους μας, όταν μίσεψε, θα ανταμώσεις τώρα
στα μονοπάτια τ’ ουρανού, από την πρώτη ώρα.
Να πεις στον Αντωνάκη μας τον αγαπάμε ακόμα,
κάθε λεπτό, κάθε στιγμή, κι ας είναι μες το χώμα.
Για μας θα είναι ζωντανός, ανάμεσά μας πάντα,
ολάνθιστο, ξεχωριστό λουλούδι στη βεράντα.
Φιλιά τού στέλνω αμέτρητα, χάδια που τα στερήθη
στον κόρφο μου τον τραγουδώ, λες και γλυκά κοιμήθη.
Όλα τα άνθη του Μαγιού, φρούτα ’π’ το καλοκαίρι,
και των πουλιών κελάηδισμα, το πιόμορφο αστέρι,
να κάνει του Παράδεισου τη στράτα ασημένια,
παρηγοριά μου θάχω εγώ, μοναδική μου έννοια,
να σας φωτίζει και τους δυο Ανάστασης το θάμα,
σεργιάνι όταν βγαίνετε με το Χριστό αντάμα.
Αγκαλιασμένοι να ’στε κει πατέρας - παλικάρι,
με τάμα ζήτησα κρυφά στης Παναγιάς τη χάρη.

Του Νίκου Μπατσικανή