Δεν έχει άλλους χειμώνες... Δεν έχει μάτια να στάζουνε...

Στιγματίζοντας το χθες, δείχνοντας με το δάχτυλο τι πήγε στραβά, αντιστηρίζεις την πεσμένη σου αντίληψη για μια αγάπη που ποτέ δεν σε άνοιξε.

Ατενίζοντας το χθες, κοιτάς το σήμερα, σαν αστρολόγος και υποστηρίζεις, ότι σου λείπει αυτό που την ψυχή σου δεν άγγιξε.

Αν μερικές φορές τα μάτια σου καίνε, σαν ζεστός άνεμος καλοκαιρινής νύχτας,
αν μερικές φορές αυτό που βλέπεις θολώνει και χάνεται φεύγει.
Είναι που το κρύο σε φόβισε παιδί σαν ήσουν.
Ή που γυρνούσες φοβισμένη στα ανύπαρκτα σπίτια των ονείρων σου.
Κάστρο σαν γίνανε οι σκέψεις...
δικές σου τις έκανες... πετραδάκια που κατασκεύασαν το δικό σου παραμύθι.
Το παραμύθι μιας ζωής που δεν έπαψε ηδονές να ζητά,
αλλά ποτέ δεν ξέχασε πως...

Του Δημήτρη Ζ. (Blog)