Τρίτη, Σεπτεμβρίου 01, 2009

Προδοσία


Αφιερωμένο στην Νανά Τσούμα

Στην τάβλα το τραπεζομάντηλο να στρώσεις
και την πιατέλα βάλε πάνω με ψητό
κι ωσότου φάω και πιω, σύρε να με προδώσεις,
στης μαύρης κόλασης το μαύρο συρφετό.

Την νύχτα θα ’χεις αδερφή να προχωρήσεις,
τ’ αστέρια λαδολύχναρα πίσω να ’ρθείς
και το μεθύσι μου για να μ’ αργοπορήσεις,
με λόγια του έρωτα, πως τάχα με ποθείς.

Όταν θα μπούνε τα σκυλιά με τα μαχαίρια
και την κουλούρα μού περάσουν στο λαιμό,
εγώ σφιχτά θα σού κρατώ τα δυο σου χέρια,
τα χέρια τούτα, που μ’ ανοίγουν τον γκρεμό.

Ανεβασμένος θα σε δω σ’ ένα καμιόνι,
μέρες αργότερα να περπατάς σκυφτή,
λίγο πιο πέρα θα ’χουν στήσει την αγχόνη
κι ω, πόσος κόσμος θα ’χει αλήθεια μαζευτεί.

Του Παναγιώτη Θ. Τουμάση

5 σχόλια:

P. T. είπε...

Όσοι μπήκατε από χτες την νύχτα και είδατε τις αρχικές μορφές αυτού του ποιήματος, σήμερα θα το βρείτε με μια άλλη, την τελική του ίσως μορφή. Ο ποιητής, παρά το ότι το συναίσθημα του ποιήματός του είναι απ' την αρχή δυνατό, πολλές φορές αλλάζει λέξεις και ωραιοποιεί το αποτέλεσμα, ή, με άλλα λόγια, το ποίημά του φορεί τα καλά του ρούχα... Εγώ άλλαξα λέξεις, κυρίως για να μην ξυπνώ παλιές αντιθέσεις που ταλάνισαν το λαό μας και οι οποίες πλέον δεν υφίστανται. Άλλαξα τις λέξεις και, ιδού! Έγινε και καλύτερο το ποίημα - κατά τη γνώμη μου βέβαια.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

(Είναι αφιερωμένο στη γλυκύτατη Φίλη μας, Νανά Τσούμα). Π.Θ.Τ.

------ είπε...

Σώσον Κύυυυυυριεεεεεεεεεεεε τον λαόοοοοοοοον σου.
Και ευλόοοοοοοοοογησον την κληρονομιιιιιιιιιιιιιιιιιαν σου.
Νίιιιιικα τοις ευσεβεεεεεεεύσι(ή για τους παρελθοντολάγνους βασιλεεεεεεεεύσι)
κατα βαρβάααααααααααρων ........

P. T. είπε...

Τής αρέσει! Τής αρέσει! Το ψέλνει κιόλας!... (ωχ, ο κάλος μου!) Παναγιώτης

Ανώνυμος είπε...

O Τουμασης σε μεγάλες αντρειωσύνες και σε κλασσική φόρμα, όταν το πάθος θέλει να εξευγενιστεί και ο κρεμασμένος να νιώσει την ύστατη ηδονή εξπερματώνοντας στο κενό της καταπακτής και οχι στην αγκαλειά της αγαπημένης του τότε έχουμε λαμπρά γραφτά παλαιάς κοπής .Ευγε. Χρηστος Χ . Θεοφιλάτος με το βλέμμα στραμμένο στο δήμιο.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΜΠΟΡΟΖΟΣ είπε...

Τουλάχιστον κάνεις το πόνο σου τέχνη Παναγιώτη! Και σίγουρα σου αξίζει το καλύτερο (και η καλύτερη!)