Δυο αητόπουλα, δυο χρυσαητοί,
κινήσαν απ’ την Αϊτή,
να πάνε το μαντάτο,
σ’ όλου του κόσμου τις αχτές,
πως ο ήλιος δεν εβγήκε χτες
και τ’ άστρα πέσαν κάτω.
Φτάσαν στου Ουάσιγκτων τη γη
κι είχαν στα στήθια τους πληγή
και φύγαν για Λονδίνο
κι απ’ το Λονδίνο στο Καλαί,
με τις φτερούγες τους τις μπλε,
παντού σκορπώντας θρήνο.
Περάσαν κι απ’ τον Πειραιά,
πετώντας μόνοι κι αραιά
και ρίξαν το στεφάνι,
πλεγμένο μ’ άνθια των αγρών,
από τα χέρια κοριτσιών,
που η μάνα τους τα χάνει.
Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
3 σχόλια:
Μεγάλος πόνος για τόση καταστροφή και τόσα αθώα θύματα, δοσμένα όμορφα μέσα από τους στίχους του Παναγιώτη Τουμάση.
Νίκος Μπατσικανής
Ευχαριστώ για τα λόγια σας αυτά, φίλε μου κ. Νίκο Μπατσικανή. Ξύπνησα στις πέντε τα χαράματα κι άκουσα την είδηση από το κρατικό ραδιόφωνο... Μέσα στο πικραμένο πρωινό έγραψα αυτούς τους στίχους, που δεν επεδίωξα να έχουν ιδιαίτερη τέχνη, αλλά πολλή αλήθεια. Και να σκεφτείτε, πριν λίγες ημέρες, κοιτούσα κάποιες φωτογραφίες της Αϊτής στο διαδίκτυο και ονειρευόμουν να ήμουν κι εγώ εκεί............
Παναγιώτης Τουμάσης
Γιατί να μην είστε και οι δυο άραγε εκεί.. Στράτος Κ.
Δημοσίευση σχολίου