Η τραγωδία στην Marfin (και πώς έγινε...)

Όλες οι λεπτομέρειες που θα διαβάσετε παρακάτω, προέρχονται από προσεκτική συλλογή των στοιχείων, όπως παρουσιάστηκαν νωρίτερα στα Μ.Μ.Ε.…

Το γεγονός: Τρεις τραπεζικοί υπάλληλοι, δύο γυναίκες και ένας άντρας, έπεσαν νεκροί από ασφυξία μέσα στο χώρο εργασίας τους, στο κέντρο της Αθήνας. Η μία γυναίκα βρισκόταν στον τέταρτο μήνα της εγκυμοσύνης της, ενώ αρκετοί ακόμα υπάλληλοι, αντιμετωπίζουν αναπνευστικά προβλήματα. Συνέβη στην οδό Σταδίου, στο διατηρητέο νεοκλασικό κτίριο της Marfin.

Η Τράπεζα Marfin, δεν συμμετείχε στην προγραμματισμένη για σήμερα γενική απεργία. Οι υπάλληλοι, υποχρεούνταν να βρίσκονται – και ασφαλώς βρίσκονταν – στις θέσεις τους από το πρωί. Κατά τις δώδεκα το μεσημέρι, παρακάλεσαν να τούς επιτραπεί ημιαργία και να σχολάσουν. Δια χειλέων όμως ενός διοικητή στον αρμόδιο τομέα, το αίτημά τους, απορρίφθηκε. Η τραγωδία αρχίζει…

Η πορεία των διαδηλωτών - μεγάλη όσο ποτέ άλλοτε - ξεχύνεται στους δρόμους και τα σοκάκια της Αθήνας. Συχνά εκτρεπόμενη κατά τόπους, ενώ ασυγκράτητη καταγράφεται η οργή του πλήθους. Ακούστηκε ότι, απ’ όπου πέρασε αυτή η πορεία, άφησε παντού ζημιές. Το σπάσιμο των βιτρινών, βεβαίως, σε ημερήσια διάταξη… Και μοιραία, κάποια στιγμή, πλημμύρισαν την οδό Σταδίου.

Τρεις νεαροί ελάχιστα ξεχωρίζοντας απ' το υπόλοιπο πλήθος πέρασαν απέξω με καλυμένα τα πρόσωπά τους. Μια κοπέλα και δύο αγόρια. Η κοπέλα ανοίγει την τσάντα της και βγάζει δυο αυτοσχέδιες «μολότοφ», καθώς κι ένα μπιτόνι βενζίνη. Τα αγόρια παίρνουν στα χέρια τους τις «μολότοφ» κι αφού σπάζουν την τζαμαρία, τις εξακοντίζουν με μανία στο εσωτερικό.

Ένα δολοφονικό χέρι συμπληρώνει το αποτρόπαιο έργο ρίχνοντας μέσα και το μπιτόνι… (Φεύγουν). Η Πρώτη Πράξη του δράματος έχει μόλις ολοκληρωθεί… Ακολουθεί η Δεύτερη Πράξη… (Σημείωση: Ο φθόγγος «δ» του δράματος γράφεται με μικρό. Ω, ας ήταν κεφαλαίο. Ας ήταν ένα Δράμα του Θεάτρου και τίποτ’ άλλο)… Το μπιτόνι λαμπάδιασε και έγινε φωτοβολίδα.

Οι υπάλληλοι φαίνονταν από την τζαμαρία, δεν ήταν αόρατοι. Ούτε τα τζάμια φιμέ. Δεν υπήρχαν στόρια – κανένα διατηρητέο κτίριο δεν επιτρέπεται να έχει στόρια ή έστω προστατευτικό πλέγμα. Δεν επιτρέπεται… Οι υπάλληλοι αιφνιδιάστηκαν. Πανικοβλήθηκαν. Δεν είχαν όμως δίοδο διαφυγής. Η έξοδος, ένα πυροτέχνημα.

Ανεβαίνοντας τη σκάλα, οι άγγελοι… Ανεβαίνοντας τη σκάλα, ο αέρας… Ανεβαίνοντας τη σκάλα, η σωτηρία… Στον τρίτο όροφο δυο γυναίκες (η μια έγκυος, όπως είπαμε ήδη). Στην αίθουσα συσκέψεων η σωτηρία της, μα κράτησε όσο ο αέρας. Ύστερα ήρθαν οι άγγελοι. Η άλλη γυναίκα βρήκε την μπαλκονόπορτα αλλά δεν την άνοιξε. Στο απέναντι κτίριο…

Στο απέναντι κτίριο, είδανε… Τα παπούτσια της, από τη χαραμάδα: «Νόμισα πως ήταν μόνο παπούτσια», δήλωσε στην τηλεόραση ο τριανταπεντάχρονος μάρτυρας, που εργαζόταν την ίδια μαύρη ώρα σε γειτονική υπηρεσία, κοντινό κτίριο, κι αυτός. «Κοίταξα προς τα εκεί και είδα δυο παπούτσια να …πέφτουνε! Δεν κατάλαβα ότι ήταν άνθρωπος»!...

Και ούτε πρόλαβε κι ο τρίτος νεκρός… Στο τσακ πριν να ανοίξει το παράθυρο του κλιμακοστασίου, που οδηγούσε πάλι στον τρίτο όροφο… Για λίγα μόλις δευτερόλεπτα, αναφέρθηκε ότι έχασε τη ζωή του. Ίχνη από εγκαύματα στις σορούς δεν διαπίστωσε ο ιατροδικαστής. Ούτε εμφανή κάποιο μώλωπα στην αγωνία τους για επιβίωση.

Στον πρώτο όροφο, ένας υπάλληλος πήδηξε από το μπαλκόνι σκάζοντας στο πεζοδρόμιο με το θώρακα. Ζει, νοσηλεύεται στην εντατική. Χαροπαλεύει. Τρίτη Πράξη: Το βρέφος το πήρε ο άγγελος.

Α, λίγες λεπτομέρειες μένουν, διατυπώσεις ρουτίνας θα έλεγε κανείς: Οι ένοχοι θα βρεθούν, βεβαίως. Οι ηθικοί αυτουργοί δεν θα βρεθούν - ξανά βεβαίως. Οι νεκροί δεδικαίωνται, θα χρησιμέψουν στους μελλοντικούς αγώνες, στεκόμενοι στο πλευρό ένθεν και ένθεν των φατριών. Η Ελλάδα έπαθε ανήκεστη βλάβη. Οι συγγενείς και οι φίλοι θλίβονται. Και πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή, κάτι τέτοια κάναμε – διαβάστε Ιστορία.

Συλλυπητήρια…