Ποιητική πραγματικότητα

Τα ποιήματά μας είναι πλαστικά,
πασπαλισμένα πόνο, για ν’ αρέσουν,
απαξιούν στο βόρβορο να πέσουν
κι εμπεριέχουν σπουδαία ιδανικά.

Οι ποιητές μας είναι ποιητές,
ενδεδυμένοι σκούφιες προφεσόρων,
δεν απαγγέλλουν στίχους άνευ όρων,
σαν άξεστοι πλανόδιοι πωλητές.

Οι ποιητικές βραδιές μας, διαρκώς
κυλούν γεμάτες έπαρση και πάθος,
«κάπου το χάνεις», «κάπου κάνεις λάθος»,
σχολιάζει ο κάθε τεχνοκριτικός.

Οι συλλογές μας που έχουν εκδοθεί,
είναι παιδιά μας αλλά δε μάς μοιάζουν,
όλο «μπαμπά» το γείτονα φωνάζουν,
θαρρείς εμάς μας έχουν βαρεθεί.

Έχουμε εμείς την ποίηση στον νου
και το ρυθμό του Ελύτη, του Σεφέρη,
η μίμησή τους πάντοτε συμφέρει,
μιλάει στην ημιμάθεια τ’ αλλουνού.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης