Ακόμη και στα χρονογραφήματά του, όπως το παρακάτω, ο Γιάννης Καλαμίτσης, χρησιμοποιούσε την ποιητική γραφή! Αν και, όταν έγραφε σατιρικά, η τεχνοτροπία συχνά υποστελλόταν προς χάριν του θέματος.
ΞΕΡΕΙΣ γιατί τους Άρχοντας δεν τους παιδεύουν άγχη
κι έχουν την όψη ροδαλή; Έχουν γερό στομάχι!...
Και τρώνε και ευφραίνονται και χαίρεται η ψυχή τους
και μασουλάνε ακούραστα!... Γαμώ την αντοχή τους...
Ενώ εσύ έτσι και φας λιγάκι παραπάνω,
σε πιάνει το στομάχι σου και λες «ωχ, θα πεθάνω!...
Ωχ, Παναγιά μου Δέσποινα!... Ωχ, Θεέ μου, τι θα γίνω!...
Ωχ, έρχεται ο λογαριασμός!... Ωχ, δεν αντέχω, σβήνω»!...
Νικόλα, θα σ’ το ξαναπώ και να το σημειώνεις!
Όσο εσύ θα άγχεσαι, εσύ θα την πληρώνεις!
Το άγχος είναι η αφορμή για όλες τις ασθένειες!
Νικόλα, θα θεραπευθείς αν πάψεις να ’χεις έγνοιες!
Και για τη δυσκοιλιότητα –και μη γελάς καθόλου–
το άγχος φταίει!... Δημιουργεί μια στένωση του κώ…
του κώ… του κομματιού του έντερου που θεωρείται αρμόδιο
να πει στα περιττώματα «καλό σας κατευόδιο!».
Που αλλιώς τη νιώθουν οι φτωχοί κι αλλιώς οι καπιτάλες…
Άλλο «κωλοσφιξίματα» κι άλλο «κωλοπιλάλες»!
Αλλά κι αυτό το σφίξιμο, σ’ το λέω για τελευταίο
είναι ψυχοσωματικό κι άρα θεραπευταίο!
Κι είναι πολλά που έχω δει εγώ ο επιστήμων,
δι’ ο και τώρα σου μιλώ ως γνώστης, ως ειδήμων…
Και για να δεις πόθεν αντλώ τις γνώσεις, τα προικιά μου,
άκου τι έπαθε προχτές μια ασθενής δικιά μου!
Άκου να δεις τι έπαθε μια γνήσια Ελληνίδα,
του Κίτσου η μάνα, η ασθενής, που ήρθε και την είδα!...
Του Κίτσου η μάνα κάθονταν και τσάκιζε ελίτσες
και κάπου-κάπου άφηνε και κάνα δυο πορδίτσες…
Δεν το ’κανε αναίσχυντα… δεν ήταν καμιά βρώμα…
αυτοεξεταζότανε να δει αν ζει ακόμα!...
Καθότι, ως είναι γνωστό και βέβαιον καθ’ όλα,
ο πεθαμένος άνθρωπος δεν ανακλά, Νικόλα!
Δεν έχει ανακλαστικά, δεν «αντιδρά», που λέμε…
Έχει πεθάνει ολοσχερώς κι είναι για να τον κλαίμε!...
Παράδειγμα η χώρα αυτή που λέγεται Ελλάδα,
το βλέπεις πως δεν ανακλά σε τίποτα η ρημάδα!
Ό,τι κι αν γίνει, κι αν συμβεί, ό,τι και να της τύχει,
από το λάγνο της κορμί δεν αναδύονται ήχοι!
Μένει εκεί, αναίσθητη –ήτοι, χωρίς αισθήσεις–
κι όσο κι αν κλαις κι οδύρεσαι, δεν θα τήνε ξυπνήσεις!
Το είπε κι ένας ποιητής, παλιός και ξεχασμένος,
πως δεν ξυπνάει στον ορθρινό κανένας πεθαμένος…
Δι’ ο κι η χώρα κείτεται βούβα εις το ντιβάνι!
Καθότι τέζα!... Κι είπαμε: νεκρός δεν ανακλά…
Νίψον και ανομήματα και όχι μόνο όψιν,
μα και τα επιστημονικά, ας τα ’χουμε υπ’ όψιν…
Γιάννης Καλαμίτσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου