Μια προσωπική μαρτυρία

Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης

Εγώ δε θα πω πολλά για τον Γιάννη Καλαμίτση· «εμείς οι λογοτέχνες είμαστε ανταγωνιστικοί μεταξύ μας», είχε πει στην ταινία «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» ο Έρνεστ Χεμινγουαίη. Όχι ο αληθινός Χεμινγουαίη βέβαια, μα ξαναζωντανεμένος ως φανταστικός πλέον ήρωας από το μαγικό χέρι του πιο χαρισματικού στην ιστορία της Έβδομης Τέχνης, μα και εξαιρετικά ιδιόρρυθμου, Γούντι Άλεν.

Το μόνο που έχω να πω και να το καταθέσω εδώ με απόλυτη ακρίβεια και σεβασμό είναι ένα στιγμιότυπο από την πρώτη μου (και μοναδική) συνάντηση μαζί του:

Τον επισκέφθηκα ένα ή δύο χρόνια πριν πεθάνει, εκεί στον Real FM, στη λεωφόρο Κηφισίας, απέναντι από το δάσος Συγγρού στο Μαρούσι. Η αλήθεια είναι ότι είχα ψυχρανθεί με τα παιδιά του Real FM, καθώς τούς βομβάρδιζα κυριολεκτικά με μηνύματα-κριτικές για τις εκπομπές τους, ήμουν και λίγο αθυρόστομος και πολλοί με είχαν βάλει κυριολεκτικά στου «κανονιού την μπούκα».

Όμως, τον Γιάννη Καλαμίτση έκρινα ότι ΕΠΡΕΠΕ να τον συναντήσω, να τον δω, να τού σφίξω το χέρι. Είχα προσπαθήσει ο ίδιος να γράψω σάτιρα και κατάλαβα πολύ καλά πόσο μεγάλη δυσκολία έχουν να γραφτούν όλοι αυτοί οι «Κίτσοι», που τόσο απλόχερα και με τόση ευκολία ο Καλαμίτσης σκόρπιζε. Και επίσης επειδή, ο Γιώργος ο Χουδαλάκης, παραγωγός κι αυτός στον Real FM, κάποτε μού μίλησε για τον Καλαμίτση στο τηλέφωνο και μού είπε για τα έργα του και ποια είναι αυτά, ενώ ακόμη εγώ δεν τα γνώριζα. Και εντυπωσιάστηκα πάρα πολύ!

Θυμάμαι, εκείνο το πρωινό έκανε απίστευτο κρύο! Τα ρούχα που φορούσα δεν με ζεσταίνανε… Πλησίασα τον φρουρό στην είσοδο του κτιρίου, «παρακαλώ, θα μπορούσα να δω τον κ. Καλαμίτση;», τού είπα. «Περιμένετε», απάντησε αυτός και με τον ασύρματό του ειδοποίησε για την άφιξή μου. Λοιπόν, κανείς από τους ιθύνοντες του σταθμού δεν πρότεινε να περάσω μέσα, έστω σ’ ένα γραφειάκι που υπάρχει στον πρώτο όροφο, για να μην κρυώνω. Την ύπαρξη του συγκεκριμένου μικρού γραφείου μού την έκανε γνωστή εμπιστευτικά ο φρουρός, ο οποίος όλη την ώρα που περίμενα καθόταν μαζί μου και γίναμε φίλοι. Μέχρι κι ο φρουρός παραξενεύτηκε που δεν μού επιτρέψανε να περάσω μέσα.

Βγήκε κάποια στιγμή ο Γιάννης Καλαμίτσης έξω, έχοντας τελειώσει την εκπομπή του, και τον πλησίασα και τού είπα: «Καλά που βγήκες, Γιάννη, γιατί κόντεψε να με πιάσει η καρδιά μου από το κρύο»… Είπαμε κι άλλα, τού εξήγησα ότι επεδίωξα αυτή τη συνάντηση γιατί στο μέλλον θα στενοχωρούνταν οι άνθρωποι αν μάθαιναν ότι είμαστε σύγχρονοι και δεν συναντηθήκαμε και άλλες τέτοιες ανοησίες που συνηθίζω να λέω…

Την επόμενη μέρα, το πρωί, στην εκπομπή του, είπε ο Γιάννης Καλαμίτσης για μένα!... Είπε για μένα ότι τον περίμενα μέσα στο κρύο και ότι δεν ήταν σωστό που οι άνθρωποι του Real FM μού φέρθηκαν με αυτόν τον τρόπο. Περιττό να σημειώσω επιπροσθέτως ότι εγώ στην άλλη άκρη του ραδιοφώνου, κλεισμένος στο δωμάτιό μου – τη φυλακή μου όπως την έλεγα – έκλαιγα, ακούγοντάς τον, συνεχώς…