Millennium

Το μέγα έφευγε βαπόρι του αιώνος ,
Κι οι χρόνοι μηδενίζουνταν πολύ προστιθεμένοι
Φιλιούνταν οι εβρισκόμενοι στη σάλα του χειμώνος
Σε τραπεζάκια στρόγγυλα οι παλαιά ντυμένοι.

Του χορευτού η κίνησις του ναρκισσευομένου
Με δίωκε, και των εορτών, το κοσμικόν ταβάνι
Ο χρόνος ο κινήτορας μας πήρε του επομένου
Κι η ντάμα που με ζύγωσε τη μάσκα της δε βγάνει.

Ο δρόμος ο Κιφησαϊκός στην αίγλη οδηγούσε
Σε βίλα μεγαλόφωτη αγνώστου ηγεμόνος
Μισού δαιμόνου η προσωπίς που ο μασκαράς φορούσε
Με νύχτα που ‘ναι αρχόμενη αναμετριέμαι μόνος.

© Χρήστος Χ. Θεοφιλάτος