Αγγουλές - Νατάσσα Παπαδοπούλου: Στίγμα

>
Σ` έναν νεαρό φασίστα που βρέθηκε σκοτωμένος, πάνω σε μια Ρούσσικη χιονισμένη στέππα

Και μέσ` στα χιόνια, θησαυρούς
το άρπαγο μάτι βλέπει;
ξανθέ φονιά, τι σ` έφερε
σ` αυτήν εδώ τη στέππη;
Μέσα στη νύχτα, φονικό
ποιανού έστηνες καρτέρι;
Ποιος σ` έβλαψε τόσο μακριά;
Ποιόν ξέρεις; Ποιος σε ξέρει,
εδώ που χρόνια εμόχθησε
το εργατικό το χέρι
να χτίσει την καλύβα του
και μια ζωή να φτιάσει;
Νυχτερινέ διαγουμιστή,
πως θες να σε δικάσει,
το χέρι αυτό που του γκρεμνάς,
ό,τι από χρονιά χτίζει;
Ποια καταδίκη στο φονιά
και στο φασίστα αξίζει;
Τώρα φωλιάζουν στο άσαρκο
κρανίο σου σκοτάδια,
κι αφ` της φυλής σου τα όνειρα,
είναι τα στήθια σου άδεια.

……………………………………

Κι ίσως μια μάννα, ένα παιδί!
κάπου να σε προσμένει,
μα εσύ, θα μένεις πάντοτε
ξένος σε χώρα ξένη
κι η μνήμη σου που της ζωής
το νόημα θα λερώνει,
θάναι ένα στίγμα, ένας λεκές,
μέσ` στο κατάσπρο χιόνι…

Φώτης Αγγουλές

(Το συγκεκριμένο ποίημα χαρακτηρίστηκε από τους φιλολόγους και μελετητές ως το εμβληματικό ποίημα του Φώτη Αγγουλέ. Προσωπική μας γνώμη: Πρόκειται για μακράν το χειρότερό του, καμία αισθητική συγκίνηση, τίποτα ενδιαφέρον ούτε θεματικά ούτε τεχνοτροπικά. Το παραθέτουμε ωστόσο, για την πληρέστερη παρουσίαση του εν λόγω ποιητή, για τον οποίον, σημειωτέον, τρέφουμε μεγάλη εκτίμηση και θεωρούμε ανεπιφύλακτα ότι άδικα παραγκωνίστηκε από την ελληνική ποίηση για τόσον πολύ καιρό).