Ήλιε μου

Ήλιε μου, φύγαν κι οι στερνές αχτίδες σου απ’ τη δύση
κι ήρθεν η νύχτα κι ήρθανε τα πάθη και τα μίση.
Πνίξαν τ’ αηδόνια. Τη χαρά, τη μόλεψαν κι εκείνη·
και λέκιασαν τους πόθους της, που ’ταν λευκοί σαν κρίνοι.
Άδικα κρίνεται η ζωή, σ’ άδικου Ρήγα κρίση·
κι έχει η καρδιά, σαν δειλινό, τα πέταλά της κλείσει.
Πρόβαλε γι’ άλλη μια φορά, ήλιε χρυσέ και λάμψε·
και τα σκοτάδια σκόρπισε, και φώτισε, και κάψε.

Φώτης Αγγουλές