Εμείς οι χτίστες

Ἐμεῖς οἱ χτίστες τῶν μουγγῶν ἐρώτων τῶν σκληρῶν,
δὲν πᾶμε ἐμεῖς γιὰ ἕνα φιλί, δὲν πᾶμε γιὰ ἕνα γέλιο·
γιὰ τὰ καρφιὰ ποὺ μάτωσαν στὶς ἄκριες τῶν σταυρῶν
ἕνα βαρὺ ἀπὸ ἐντολὲς σηκώνομε Εὐαγγέλιο.

Τὴ γλύκα βαρεθήκαμε τῶν ἥσυχων ὡρῶν,
ὁ Ἀπρίλης εἶναι πίσω μας, βγήκαμε ἀπ᾿ τὸ λιμάνι
κι ἀδειάσαμε στὰ κύματα, βορὰ τῶν χαλασμῶν,
τὸ βιὸς ποὺ στοργικὰ ἡ ζωὴ δῶρο μᾶς εἶχε κάνει.

Μακριὰ ἀπ᾿ τὴ γῆ πλανιόμαστε στὴν ἅπλα τῶν Ὠκεανῶν...
Καὶ πιὰ στὴ νύχτια τὴ σιωπὴ τῆς μοναξιᾶς, δὲ μένει,
σ᾿ ἐμᾶς τοὺς χτίστες τῶν σκληρῶν ἐρώτων τῶν μουγγῶν
παρὰ ἕνα φῶς, τ᾿ ἄϋλο τὸ φῶς, μακριά, ποὺ δὲν πεθαίνει.

Κωνσταντίνος Τσάτσος

Καλημέρα, φίλες και φίλοι. Όπως καλά το καταλάβατε, το σημερινό μας αφιέρωμα αφορά σε έναν ξεχωριστό λογοτέχνη μας, τον Κωνσταντίνο Τσάτσο, ο οποίος διετέλεσε και Πρόεδρος της Δημοκρατίας, από το 1975 έως το 1980.