Απρόσμενο

Πληγή ’ναι να σ’ αρνιέται το μολύβι,
την ώρα που παρακαλείς να γράψεις.
Πληγή, την ομορφιά της να σού κρύβει
μια μέρα γεννημένη για να κλάψεις.

Τα ποιήματα τ’ αγέννητα θρηνούνε,
καθώς το σπέρμα απά στο μαξιλάρι.
Τα χρόνια στο πηγάδι πέφτουν, που ’ναι
στην άκρη αυτού του δρόμου που ’χεις πάρει.

Το Απρόσμενο ετοιμάζει ανυπερθέτως,
την επί της Σκηνής εμφάνισή του.
«Μη χάσετε το πρόγραμμά μας φέτος,
αμφίνοο θαύμα στο άδυτο του αδύτου»!

Σοφός, αφότου πάθεις, θα λογιέσαι,
τρανός, όταν λειανθεί το μεγαλειώδες.
Γενναίος, μόλις στ’ αγκάθια θα κυλιέσαι
ανένδυτος στο σώμα και στους πόδες.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης