Τα δαχτυλάκια τα μικρά
που μ’ έψαχναν ψες βράδυ
άναβαν γύρω μου κεριά
και διώχναν το σκοτάδι
Μάταια με ζώναν τα θεριά
στου ονείρου τα πηγάδια
τα σκόρπαγε η ανασεμιά
και τα γλυκά σου χάδια
Τα μάτια τα γυαλιστερά
του πυρετού τα μάτια
γίναν στα χέρια σου δροσιά
κι η δίψα μου κομμάτια
Και τ’ άγγιγμά σου στη σιγή
στου πυρετού το στρώμα
τ’ άφησα πίσω την αυγή
κι όμως το νιώθω ακόμα
Είναι γλυκός ο πυρετός
γλυκιά πολύ κι η ζάλη
ήμουν στον κόσμο μοναχός
και μου ‘δωσες μι’ αγκάλη
Κι έχω δυο χέρια που ριγούν
σα στέκομαι μπροστά σου
κάτω απ’ το σκέπασμα ποθούν
ν’ αγγίζουν τα δικά σου.
Ζάχος Κανταδόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου