Ποιος (μάσκες)

Δεν συγχωρώ το γέλιο τ’ ακριβό
ούτε τα μάτια εκείνα τα μεγάλα
για τ’ όνειρο που κράτησα κρυφό
με ρώταγες τα βράδια μες στη σάλα.

Μου φόραγες τις μάσκες τις χλωμές
κι ας ούρλιαζε η ψυχή μου πως δεν είμαι
δεν ξέρω πόσους πόθησες ληστές
στο μαύρο των χειλιών σου μέσα κείμαι.

Τα λόγια τα λειψά σου δε μετρώ
το πιο μεγάλο ψέμα ήταν δικό μου
κατάφερα και ψέλλισα πως ζω
κι αγκάλιαζα σφιχτά το θάνατο μου.

Τα βράδια της αγάπης τα μικρά
τα βράδια του θανάτου τα πελώρια
σου ζήταγα ένα χτύπο απ’ την καρδιά
μου ζήταγες να παίξω δίχως όρια.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ο ήλιος λέει θα ’ρθει να μας βρει
το χέρι σου θα πιάνει το δικό μου.
Ξυπνήσαμε μαζί την Κυριακή…
αν ζούσα… έτσι θα ’ταν τ’ όνειρο μου.

Ζάχος Κανταδόρος