Χαράζω ποίηση στα βράχια του κορμιού σου
κει που ξεβράζει η άβυσσος διαμάντια,
στις εύφορες κορφές της ηδονής
που σφίγγουν ρόγες κόκκινο σταφύλι.
Αλλάζουν χρώμα οι αισθήσεις κι ανατρέπονται.
Τα μάτια ψηλαφίζουν τις ρωγμές.
Τα χέρια ξετυλίγουν το σκοτάδι.
Άπληστοι πόθοι πυρπολούν τα παραμύθια.
Χίλια πουλιά λικνίζονται στο αίμα μου.
Ένα ποτάμι δέντρα μ’ αγκαλιάζει.
Βρίζουν τη νύχτα τη στερνή οι ποιητές.
Δε θα ’τυχε να πέσουνε μαζί σου.
Χάρης Μελιτάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου