Απαρηγόρητος γυρνώ και ένα λίβελλο απαγγέλλω
για εσένα που αψήφησες τον έρωτά μου…
Απαρηγόρητος θρηνώ, στους σύνευνούς σου καταγγέλλω
πως τ’ ανομήματά σου γίναν η θηλιά μου!
Σ’ εκλιπαρούσα δουλικά, γιατί απελεύθερος φρονούσα
πως πλάι σου όλα τα ’νιωσα και θα χωρέσω
μα ήταν σκέτη αποκοτιά, πάνω σου «καρφωμένος» ζούσα
λες κι ήθελα τον χωρισμό μας να επισπεύσω…
Είσαι το ρίγος της αφής μα και της όρασης,
σύμβολο ασέλγεια, λαγνείας και απόλαυσης…
Παρασπονδία που μισεί την νομιμότητα,
η ενοχή που πνίγει κάθε αθωότητα…
Φεγγαροφώτιστη μορφή, με ωραία επιμήκη όψη,
μ’ αυλάκωσες βαθιά με του έρωτα τη σμίλη!
Κι εγώ σε φίλησα χωρίς να λάβω καν υπόψη
ότι απολάμβανα στερνά τα δυο σου χείλη!...
Άγαλμα αέρινο, κρουστό μοιάζεις με τ’ ανοιχτά φτερά σου
κι εγώ με ναύτη στην ποδιά σου ξεβρασμένο…
Σα φυσαλίδα απ’ τον βυθό να αναδυθώ θέλω κοντά σου,
μα με κρατά μες στους μυώνες σου σφιγμένο!
Είσαι το ρίγος της αφής μα και της όρασης,
σύμβολο ασέλγειας, λαγνείας και απόλαυσης…
Παρασπονδία που μισεί τη νομιμότητα,
η ενοχή που πνίγει κάθε αθωότητα…
Χρήστος Σκιαδαρέσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου