Στο χορό

Στα φώτα...

Δε με γελούν στον τοίχο ψεύτικοι αριθμοί
δε με γελά ο ήλιος που έτριξε τα δόντια
πισ’ απ’ τη Μέδουσα προσμένω την αυγή
βέλη τα μάτια μου χαρίσανε κι ακόντια.

Κανείς απόψε να μην έρθει να με δει
στο κενοτάφι κι αν με ψάξει δε θα μ’ έβρει
εκείνο τ’ όνειρο που κράτησα παιδί
το ‘θαψα πια και να το βρει κανείς δεν ξεύρει.

Πίσ’ απ’ τα φώτα με σιωπή για μουσική
άδεια και μόνα τους χορεύουν τα ποτήρια
στο κάστρο μέσα στων ψυχών τη φυλακή
ένα παιχνίδι μ’ υποσχέσεις και χατίρια.

Κι ενώ θα πέφτει πάλι πάχνη από νωρίς
σε κάποιο κάθισμα που λέγανε δικό του
καθείς στα λόγια θα σκοτώνει εκδικητής
το γέρο δράκο μα ποιος κλέβει τ’ όνειρό του.

Εγώ σκοτώνω τ’ όνειρό μου το στερνό
εγώ θα θάψω το σφυρί, εγώ τ’ αμόνι
μόνο μια λύκαινα με πήγε στο χορό
μ’ αυτή χορεύει τις νιφάδες μες στο χιόνι.

Ζάχος Κανταδόρος