Σπασμένα τοπία

Ξαναπεθαίνεις
σβήνοντας στο μάτι των κυμάτων
Εννιά λωρίδες ξέθωρες
σε δοιάκι ελπιστικό
Η έπαρση
μετέωρη, στο αχνό των ασωμάτων
μ' ανήσυχο κι αλλόκοτο
πρόσταγμα βιαστικό.

Κατάπρυμα, κατάπλωρα
του χρόνου αμφισβητήσεις
Στοιβάζονται ασχημάτιστα
οι ομίχλες στο ντεπό
Ασάλευτες στο ανέκκλητο
ιαχές, περιπλανήσεις
και τ' άχραντα
του μέλλοντος αρνητικό θαμπό.

Λάδι από το Πάνθεο
και νάμα της αλκής σου
σε κλήδονα επιλήσμονα -
φωτός ονειρευτής -
Επικαλείται άβυσσο -
της πάλαι αισθητικής σου -
η άβυσσος -
με είδωλα που εντός τους θα κρυφτείς.

Πώς να σωθεί το «εσαεί»
που πάλι εγκαταλείπεις
σε μύθο αναπάντητο
να πνίγεσαι Γοργώ;
Υποταγή υπογράφοντας
και προσδοκώντας τύποις
ξαναπεθαίνεις
σβήνοντας στου ίσκιου σου το Εγώ...

Χριστίνα (Μαβιά Ηχώ)