Έρχονται πάντα μοναχοί σάμπως φοβούνται
τα μάτια κλείνουν και τ’ αυτιά να μη θυμούνται
φώτα του δρόμου στα ταξίδια τους τα νέφη
είν’ ένας κόσμος ο θυμός κι όλο τους γνέφει.
Τη βρίσκει ο φάρος μοναχή να βηματίζει
οχιά σε ξέπυρα λιθάρια νανουρίζει
κι απόψε λύσσα κι ευλογιά θα μοιραστούνε
αυτά τα σάρκινα στοιχειά που την ποθούνε.
Αυτή η φωνή μες το κενό που ταξιδεύει
αυτό το κύμα που δε βρέχει κι αγριεύει
τι κι αν ουρλιάζω τρέχει ο χρόνος και τον χάνω
ψέμα κι αλήθεια τι μετρούν σα δεν την φτάνω.
Έρχετ’ η μνήμη μουσαφίρισσα να τάξει
τα δευτερόλεπτα τ’ ονείρου πριν χαράξει
μαντήλι δένω στο λαιμό κι η Δεισδαιμόνα
χαρίζει πύρινες ματιές στον κατ’ εικόνα.
Ζάχος Κανταδόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου