Ασήμαντα

Έτσι κι αλλιώς δεν ήσουν εδώ
να κλειδώνεις απ' έξω τις νύχτες...

Συνήθισα, λοιπόν, να μοιράζει το ψωμί
η αφή που δεν ήρθε

ή ν' απαντώ - ανώφελα -
στις μικρές πεισματικές σιωπές σου...

Έμαθα να βηματίζω με προσοχή στα δωμάτια
για να μη σκοντάφτω στη σκιά σου

και να πνίγω
τους λυγμούς που αντιπαθείς...

Σε όλα προσαρμόστηκα...

Μόνο κάπου κάπου ταράζομαι
όταν σκεφτώ
χρόνια που θάρθουν άδεια

τόσο άδεια
που δεν θάχω πια ούτε τον ίσκιο σου...

Χριστίνα (Μαβιά Ηχώ)