Άνασσα Πόλη

Κάποιοι θα τραγουδήσουνε, το κάλος και το θαύμα
κάποιοι θα τραγωδήσουνε, της άλωσης το τραύμα
μαρμαρωμένοι στέκονται, αιώνες και κοιτάνε
αστοί, Θεοί και Βουλευτές, σιμά και οι παπάδες
θάλθει καιρός της άνοιξης, θάλθουν οι Βασιλειάδες;

Καιρός χαράς, καιρός ζωής, αλάργα αποστένει
αιώνες κύλισαν μεμιάς, το ψέμα θα μακραίνει
φταίει η πόρτα είπανε, φταίει το παραπόρτι
ψαράδες και χαμάληδες, μαστόρια και κτιστάδες
το ψέμα το εχάψανε και άντε για …παράδες.

Πάνε τα κάστρα τα ψηλά, πάν οι καμπάνες ούλες
καράβια γίνανε δαδιά, τρικάταρτα βαρκούλες
πάει και το εργόχειρο, το χρυσοκεντημένο
της λυγερής το πόνημα, της λευτεριάς η όψη
καθρέφτη δεν θα ξαναδεί, στου …Πάπα τα υπ’ όψη.

Ένα γεράκι έμεινε, και ένα χελιδόνι
τ αντριωμένου χάζευαν, την σπάθα και την ζώνη
Μάλαμα ο δικέφαλος, μάλαμα αγιασμένο
ο τελευταίος Έλληνας, είπε το χελιδόνι
κουρμπάνι έγινε στερνό, στης λευτεριάς τ’ αμόνι.

Πέρασαν χρόνια δίσεκτα, ζαμάνια κερατένια
ήλθανε Μάηδες θολοί, παπάδες χωρίς γένεια
Εοκατζήδες κάτσανε, στο σβέρκο και στην πλάτη
της Σαλονίκης τα καστριά, και της Αθήνας κάλη
εμπρός να τα πουλήσετε, να φάμε και οι άλλοι.

Που τόσα χρόνια τρώγαμε, αιώνες και φεγγάρια
πουλώντας μάρμαρα στιλπνά, βραχιόλια και λυχνάρια
σκύψτε κεφάλια και κορμιά, τον ήλιο κατεβάστε
για δώρο τον εθέλουμε, στην Μέρκελ μας μπαχτσίσι
το Βερολίνο να χαρεί, στα κρύα έχει μπουχτίσει.

Φταίει η πόρτα είπανε, φταίει το παραπόρτι
Και μια και δυο τα βρήκανε, και βγάζουν πασαπόρτι
Αιώνες ταξιδεύουμε, στης Λόνδρας τις ομίχλες
στο γιαλαντζί το ψήλωμα, στου γείτονα το πάνω
με του κισσού την ορμηνιά, το χούι του το πλάνο.

Άνασσες φράσεις ήτανε του Μακρυγιάννη ρήσεις
Άνασσες πόλεις ήτανε,του Βύζαντα οι κτήσεις
Άνασσα πόλη ήτανε, του Περικλή το άστυ
Άνασσα κόρη ήτανε, Παπαδιαμάντη κόρη
Άνασσα πλώρη ήτανε, του Κουρτουλούς η πλώρη.

ΕΟΚΑΤΖΗΣ Ω. (Ούτε Α,ούτε Β, αλλά Ω)

Σωτήρης Δημηρόπουλος - Θεσσαλονίκη