Το κάδρο

Χρόνους φυλακισμένος στα μπετά,
σκέφτηκα κάποιο κάδρο να κρεμάσω,
να μοιάζουν όλα πιο καλά μετά
και γιορτινά λιγάκι να περάσω.

Εμάζεψα μια νύχτα τους φρουρούς,
για να μού φέρουν τη δικιά σου εικόνα,
μα να μού βγουν τα λόγια δεν μπορούσ’
κι ούρλιαζα σαν τ’ αγέρι του χειμώνα.

Δεμένος, προσευχήθηκα να δω
την ομορφιά σου, ζωγραφιά στον τοίχο
κι ήρθες εσύ για μια στιγμήν εδώ,
μού ’πες να μην σπαρνώ και να μη βήχω.

Αγάπη μου, το πάλεψα πολύ
κι ειλικρινά, βρήκα μια κάποια λύση,
αντί να σ’ έχω κάδρο στο γυαλί,
μέσα στα ποιήματά μου σ’ έχω κλείσει.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Υ.Γ.: Επιτρέψτε μου παρακαλώ να πω δυο λόγια, με την ευκαιρία της ανάρτησης...

Πρώτον, προσπαθώ να αποφεύγω να βάζω εδώ πολλά δικά μου ποιήματα, γιατί τούτο το βήμα είναι το δικό σας βήμα και το εννοώ απόλυτα αυτό. Αλλά μερικές φορές, είναι τόσο έντονο το συναίσθημα και η επιθυμία μου να συμμετέχω κι εγώ σ' ένα ιστολόγιο που με ξεπέρασε και έμπρακτα το έχετε αγαπήσει. Το να μοιράζομαι μαζί σας κάποιες σπάνιες στιγμές μου, το νιώθω κάπως σαν μυσταγωγία...

Το δεύτερο πράγμα που θέλω να πω, και συγνώμη για την αυθόρμητη εξομολόγησή μου, είναι ότι αύριο που έχουμε Εκλογές, εμείς εδώ θα κάνουμε τη δική μας επανάσταση κι από το πρωί θα αναρτήσουμε όσο πιο πολλά δικά σας ποιήματα μπορούμε. Γι' αυτό, σας καλούμε να στείλετε στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο (ptoumassis@gmail.com) ό,τι θα επιθυμούσατε να μοιραστείτε, να το χαρούμε και να το ζήσουμε όλοι.

Σας ευχαριστώ θερμά,

Π.Θ.Τ.