Κυριακή, Νοεμβρίου 28, 2010

Η καμπάνα


Κυριακή πρωί στο χωριό, οι Μπόμπιρες έβλεπαν να περνούν από εμπρός τους τσουρμαρίες οι χωριανοί με κατεύθυνση την Εκκλησία. Μοίραζαν δεξιά και αριστερά «καλημέρες» αναμεταξύ τους χαρίζοντας χαμόγελα στους Μπόμπιρες που περίμεναν υπομονετικά να τελειώσει το λείτουργο, να παίξουν ποδόσφαιρο στον τεράστιο περίβολο της Αγια-Μαρίνας. Οι χωριανοί είδαν με «καλό μάτι» την απόφασή τους, να κάνουν Κυριακάτικο Γήπεδο τον περίβολο! Γιατί δεν προλάβαιναν να αλλάξουν τα σπασμένα τζάμια, βρε τι ξύλο έτρωγαν, τι φωνές άκουγαν, τι βρισιές – οι πιο αγανακτισμένοι –. Τίποτε! Σώθηκαν τα τζαμιλίκια με αυτή τους την απόφαση. «Να τα έχει καλά η Αγία Μαρίνα, ησυχάσαμε πια!» έλεγαν οι χωριανοί.

Μόλις ακούστηκε από το μεγάφωνο η φωνή του Παπά-Ευθύμη… «Ευλογία Κυρίου»… και λοιπά, όρμηξαν στην Εκκλησία για το αντίδωρο, αυτό δεν το έχαναν με τίποτε! Πέρασε λίγη ώρα ωσότου οι χωριανοί πουν τα δικά τους και σιγά-σιγά ο περίβολος της Αγίας Μαρίνας άδειασε. Ετοίμασαν πέντε-έξι πέτρες δεξιά και αριστερά των …τερμάτων, να ξεχωρίζουν. Ο Παπά-Ευθύμης βγήκε από την Εκκλησία και τους είπε κουνώντας απειλητικά τον δείκτη του δεξιού του χεριού:

«Προσέξτε, ζαγάρια, το σχοινί της καμπάνας, γιατί αλίμονό σας»!
«Να μείνεις ήσυχος, Παππούλη», απάντησαν εν χορώ οι Μπόμπιρες.

Ήταν όλων μέλημα μην πιάσουν το φθαρμένο από τα χρόνια σχοινί της καμπάνας και χτυπήσει. Είχε γίνει και αυτό, κυνηγώντας κάποια φορά τη μπάλα ο Κίτσος της Μαργαρώς κρατήθηκε από αυτό για να γλιτώσει την τούμπα, γιατί τη μπάλα δεν κατάφερε να την πιάσει. Ούτε όμως γλίτωσε τις ξυλιές από την μάνα του. Μέρα μεσημέρι το ρημάδι το γλωσσίδι χτύπησε την καμπάνα δυο φορές…. Νταν… Νταν… Περίλυπος ο ήχος, γι’ αυτό βγήκε στο δρόμο όλο σχεδόν το χωριό, πιστεύοντας πως κάποιος χωριανός τους αποδήμησε εις Κύριον!

Αυτή η καμπάνα μου έχει λείψει τώρα πια που μεγάλωσα και έφυγα από το χωριό μου. Τι γλυκόλαλος ήχος ήταν αυτός, στις χαρές και πόσο λυπημένος στις απώλειες… Τώρα πια όταν ακούω ήχο καμπάνας και μάλιστα ηλεκτρικής, κανένα συναίσθημα, ούτε χαράς, ούτε λύπης μου ξυπνά. Μόνο νεύρα και θυμός με διακατέχει.

Σταματήστε την που να πάρει, αυτός ο ήχος δεν μοιάζει με αυτόν της Αγίας Μαρίνας, μου έσπασε τα τύμπανα λες και περνούν μαζεμένα περιπολικά και νοσοκομειακά, σταματήστε την!

Ζιζή Γερονυμάκη

Poetry-Literature

Δεν υπάρχουν σχόλια: