Κύπρος...

Στις παράλιες του νησιού της Αφροδίτης, αχνοξημερώνει η αυγή στις δυο σημαίες στο απέναντι βουνό και η ματιά σε βλέφαρα ηλικιωμένων, ακόμη βουρκώνει για το χέρι του Αττίλα το μαύρο και σκοτεινό…

Οι Ναοί είναι ακόμη γκρεμισμένοι και τα μνημεία πάλιωσαν, οι ήρωες πέταξαν σε αιθέρια ύψη αυτοφωτισμένοι, τα χέρια και οι αγκαλιές συγγενών ερήμωσαν, ήρωες που ’φυγαν από της ζωής το νερό διψασμένοι!...

Χρόνια μετά την προδοσία δικτατόρων και πατριδοκάπηλων, που ’καναν το πραξικόπημα της εισβολής, αφορμή, χρόνια τώρα κρύβονται από τις λίστες των μαύρων κείμενων, με την προδοσία τους ήρθαν, τρόμος, δυστυχία και λιμοί!...

Ο Αττίλας σαν μαύρο σύννεφο έκανε θανάτου απόβαση, οι στρατηγοί ανίκανοι, γύρισαν τα πλοία πίσω, έλειψε ο ηγέτης ο ισχυρός να λάβει εθνοσωτήρια απόφαση, με ποια φλόγα καρδιάς, δίχως ηγεσία πώς να πολεμήσω; (…)

Το μαύρο φως τον ήλιο έκρυψε και η λέξη «αγνοούμενος» στα χείλη, φωτογραφίες ασπρόμαυρες σε χέρια πρόωρα γερασμένα, Δεν ξεχνώ τη στερνή αγωνία κι ενός παπά το ματωμένο πετραχήλι, αγνοούμενοι σε τάφους ομαδικούς, κορμιά τόσο βασανισμένα!...

Μα η λήθη του χρόνου αυτή, που τα πάντα σαν ομίχλη σκεπάζει, πέτρωσε τη μνήμη, και ο νεοπλουτισμός – αρρώστια της ιστορίας – ό,τι ξεχνάμε σβήνεται, και ο χρυσός τώρα μας εξουσιάζει, λησμονημένων ηρώων μάτια μας κοιτούν με βλέμμα απορίας!...

01.11.2010

Αργύρης Ντεγκούδης