Ο γύρος του κόσμου

Θα ανοίξω τα φτερά μου, σαν αετός στου Έβερεστ τα ύψη θα πετάξω, κάποτε θα δω τον κόσμο σαν μια μικρογραφία, θα λείψω από των σχέσεων την υποκριτική, τη σήψη, θα εκλείψω από τη δουλειά σε ρουτινιάρικα γραφεία…

Ιεραπόστολος ίσως γίνω, στα βάθη της Αφρικής ίσως μαθαίνω την μόρφωση σε καλόκαρδους ιθαγενείς, θε να γκρεμίζω τα κάγκελα κάποιας φυλετικής φυλακής, αραιά θα λαβαίνω γράμματα, θα με ψάχνουν οι συγγενείς…

Την πορεία θα χαράξω του Ισημερινού, στα βάθη του Αμαζόνιου άγνωστες γλώσσες θα μιλώ, σε τελετές ξόρκια με μάγους, το σπίτι μου θα ’ναι κλειστό και απλήρωτες οι δόσεις του δανείου, και απ’ τα μέρη τα τροπικά θα αναχωρώ για τους αιώνιους πάγους!...

Στου Άμστερνταμ θα βρεθώ τις πρόστυχες βιτρίνες, ο κυματοθραύστης των παθών μου θα έχει γκρεμιστεί, μετά στην Βολιβία σύντροφος θα ’μαι του Τσε, στους τελευταίους του μήνες όταν το πρόσωπό του από τις μάχες θα έχει πια κουραστεί!...

Στη μακρινή Ινδία θα συμμετέχω στην πορεία για το αλάτι, στου Γκάντι την ειρηνική ελπίδας επανάσταση, στη δολοφονία του ίσως να είμαι μάρτυρας, στου κυκλώνα το μάτι η πορεία του θυμίζει του Χριστού την άγια νεκρανάσταση!...

Μα κάποτε θα βρεθώ στην έρημο Σαχάρα μοναχός και ένας μικρός πρίγκιπας θα μου διδάξει της αγάπης τον πόνο, το τριαντάφυλλό μου το μοναδικό θα ’χω και θ’ ακούγεται του έρωτα ο αχός, θα ’χω βρει των ταξιδιών την ουσία και τον χαμένο χρόνο.

Μα είναι ο γύρος του κόσμου ανέφικτος, χρόνια τώρα ριζωμένος εδώ, να γίνομαι ό,τι πάντα μισούσα, δέσμιος φόβων με σύνορα κλεισμένα, μα θα ξυπνήσω ένα πρωί απ’ όλους σας βαθιά λευτερωμένος και θα πετάξω απ’ της ψυχής μου την σκλαβιά, μακριά σε μέρη ονειρεμένα!...

Αργύρης Ντεγκούδης