Οι κατάρες της ανθρωπότητας

Οι κατάρες που έχουν πέσει κατά καιρούς στην ανθρωπότητα κι ακόμα πέφτουν και την βασανίζουν, δεν είναι η λέπρα, η χολέρα, η γρίπη, ο μαύρος θάνατος και το χτικιό. Όχι, δεν είναι αυτές οι μάστιγες της ανθρωπότητας. Αυτές, ο δαιμόνιος άνθρωπος, μία-μία, με υπομονή και καρτερία τις εξουδετέρωσε. Όπου να ’ναι τώρα εξ αιτίας του, ψυχορραγεί κι ο καρκίνος με το AIDS. Οι αγιάτρευτες πληγές του, οι λέπρες του, είναι οι τρισκατάρατες θρησκείες, που ο ίδιος από άγνοια και κακομοιριά δημιούργησε, για να τον βασανίζουν.

Όχι, δεν έχει ελπίδα ν’ απαλλαγεί απ’ αυτές τις κατάρες, αυτές θα ’ναι πάντα πάνω απ’ το κεφάλι του και θα τον τυραννούν. Ο πανίσχυρος το πάλαι ποτέ Ιωσήφ Στάλιν, για μια ολόκληρη πεντηκονταετία, με τα πιο σκληρά κι απάνθρωπα μέτρα που διέθετε, δοκίμασε να τις εξοντώσει και κατόπιν άλλα πενήντα χρόνια με τον ίδιο τρόπο οι διάδοχοι του. Μπορεί να καταλάγιασαν αυτές και να φάνηκαν ότι θα έσβεναν από το πρόσωπο της γης για μια στιγμή, μα σαν πολυκέφαλες Λερναίες Ύδρες ξαναζωντάνεψαν με την πρώτη ευκαιρία. Ξεφύτρωσαν από παντού, πιο γερές, πιο δυνατές, πιο αδυσώπητες, για να καταδυναστεύουν και να βασανίζουν τον άβουλο κοσμάκη.

Τι καλό, τι ευχάριστο, τι πολιτισμένο, είδε ο άνθρωπος απ’ τις θρησκείες, τα τελευταία δυο χιλιάδες χρόνια; Μήπως του χόρτασαν την πείνα του; Μήπως τον γλύτωσαν από καμιά αρρώστια; Μήπως τον μόρφωσαν; Μήπως τον απάλλαξαν από τα εγκλήματα, τους πολέμους, την διαφθορά, το μίσος και την κακία; Μπα, πού κάτι τέτοιο! Απεναντίας, τον έγδυσαν, τον έριξαν στα σκοτάδια της αμάθειας, της κακομοιριάς, της φτώχιας και της αλύπητης εκμετάλλευσης. Του ’φεραν τους αδελφοκτόνους πολέμους, τον έναν πίσω απ’ τον άλλον, χωρίς να ’χει ελπίδα απαλλαγής απ’ τα δεινά τους. Ιεροί πόλεμοι, λέει, και της καθεμιάς σκοπός είναι, το πώς θα κατακρεουργήσει τις άλλες. Η κάθε μία από δαύτες, έχει χωριστεί, έχει διασπαστεί σαν τα κομμάτια της χειροβομβίδας κι ακόμα πιο μικρά. Νέες κάθε λίγο και λιγάκι ξεφυτρώνουν, διασπώνται κι αυτές σαν τις αμοιβάδες, για να ’ναι πολλές, να μην αφήνουν κανέναν ήσυχο.

Όλες βρίσκονται εν δράσει, με μίσος και κακία, με νύχια και με δόντια πολεμάνε αναμεταξύ τους, για την ίδια αιτία, για την ίδια χάρη του ίδιου θεού, τον οποίο προσκυνάνε. Χριστιανοί, μουσουλμάνοι, ιουδαίοι, βραχμάνοι και λοιποί, έχουν γίνει χίλια κομμάτια και αλληλοσπαράσσονται, εκτός των άλλων και για την εξουσία. Καλόγεροι, εναντίον καλογέρων. Οι της μιας μονής, με τσεκούρια και μπαλτάδες εναντίον της άλλης. Καρδινάλιοι με ίντριγκες και μπιστόλες εναντίον καρδιναλίων. Μουλάδες και ιμάμηδες ο ένας κατά του άλλου κι όλοι μαζί, εναντίον όλων των άλλων των άπιστων και των άθεων. Ιεροί πόλεμοι κι όποιον πάρει η μπάλα. Κανείς δεν ξέρει από ποιον κι από πού να φυλαχτεί.

Εις το όνομα του θεού, του ίδιου θεού, κάθε ώρα και στιγμή καταστροφές κι ο αθώος κοσμάκης που δυστυχώς αποτελεί την δύναμη τους, αδιακρίτως σφάζεται, σκοτώνεται, βασανίζεται, βιάζεται και υποφέρει. Είναι τόση η αποχαυνωμάρα του, τόση η βλακεία του, ώστε δεν καταλαβαίνει τις συμφορές που καθημερινώς του δημιουργούν, τις συμφορές που έχουν στόχο τον ίδιο, για να τις γκρεμίσει από πάνω του, ν’ απαλλαγεί απ’ αυτές τις καταραμένες λέπρες, για να ιδεί μια άσπρη μέρα, μια μέρα λευτεριάς, χαράς κι ευτυχίας.

Ήρθε, λέει, ο Χριστός με τον Μωάμεθ για να σώσουν τον κόσμο απ’ τις αμαρτίες και να τον απαλλάξουν απ’ τα δεινά του. Δεν τσάκιζαν καλύτερα τα πόδια τους, για να μην έφταναν να πατήσουν σε τούτον τον άμοιρο πλανήτη; Ήρθαν κι αντί για καλό, έφεραν τον όλεθρο και την καταστροφή. Να του σώσει την ψυχή, ήθελε ο ένας, με αντάλλαγμα μετάνοιες, προσευχές και δοσίματα. Να τον στείλει στον παράδεισο, ισχυρίζονταν ο άλλος, έναντι κοψολαιμιάσματος όλων των άπιστων αντιπάλων του. Όλα αυτά βέβαια τα καλά που υπόσχονταν να κάνουν, μόνον στους ουρανούς, όχι εδώ στη γη που φως φανάρι φαίνονται όλες οι πράξεις του ενός και τ’ αλλουνού. Όχι, δεν πρέπει, λέει, να φαίνονται, γιατί μόνον στα κρυφά, στα απόκρυφα, δουλεύουν τα θεϊκά πράγματα. Μακριά γίνονται οι θεϊκές πράξεις, εκεί που δεν φτάνει ανθρώπου μάτι, μήτε και η αφή του. Οι αθώοι θνητοί, τ’ άβουλα αυτά πλήθη, πιστεύουν και δέχονται τις συμφορές καρτερικά και αδιαμαρτύρητα. Θέλημα θεού, λέει, και το ποίμνιο πείθεται αναντίρρητα. Δέχεται αλληλοσφαγές, αλληλοεξευτελισμούς, πόνους και συμφορές.

Ο Παλαιστινιακός λαός δεν βασανίζεται και δεν χτυπιέται μόνο από την «Οβραΐλα», αλλά και μεταξύ του αλληλοσφάζεται. Το ίδιο κι ο Ιρλανδικός, ο Κεϋλανέζικος, Πακιστανικός, ο Αφγανικός με τον Ιρακινό, μαζί τους κι όλοι οι υπόλοιποι λαοί, δύσης και ανατολής και για την ίδια καταραμένη αιτία. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και χριστιανοί σταυροφόροι εναντίον σταυροφόρων, ιουδαίοι εναντίον Ιουδαίων, μουσουλμάνοι εναντίον μουσουλμάνων κι όλοι μαζί εναντίον όλων, για την χάρη και την δόξα, δήθεν του επουράνιου Εβραιοθεού, του κραταιού Μονιά.

Μάρκος Κ. Κουλούρης