Τετάρτη, Νοεμβρίου 03, 2010

Επιστροφή στην Αθήνα (2010)


Είναι η νύχτα μου της θλίψης,
Παρακαλώ να είστε ευγενικοί.
Να κάνετε σιωπή.

Είναι η νύχτα μου στους δρόμους
δηλαδή η νιοστή
δηλαδή μια από τις πολλές.

Όμως, νύχτα και όχι μέρα.

Είναι η νύχτα των μικρών χεριών της
που εξαφανίστηκαν σε μια πόρτα
η σκιά της στη σκιά
των συνήθων φυλλωδών δενδρυλλίων.

Είναι, επίσης, τη νύχτα της θλίψης της
σ’ αυτή τη νύχτα γεμάτη καμένους φανούς.

Λοιπόν
η δική μας νύχτα
ο καθένας ύπτιος στο δικό του κρεβάτι
στο δικό του σπίτι
στο δικό του δρόμο
στη δική του νύχτα.

Η αγάπη έρχεται
μετά φεύγει
μετά επιστρέφει
μετά ξαναφεύγει.

Στο μεταξύ, υπάρχουν δέκα χρόνια.

Περιστέρια ακίνητα στα καλώδια.
Τοξικομανείς ακίνητοι στους πόλους.
Φανάρια ακίνητα στο έδαφος.

Επίσης είν’ η νύχτα πολλών ανθρώπων
που ουρλιάζουν απ’ τα παράθυρα.

Αλλά σιωπηλά, παρακαλώ.

Επειδή αυτή
το επαναλαμβάνω
είναι η νύχτα μου
η νύχτα μου στην Αθήνα
η μόνη
που δεν μπορούσε να μην επιστρέψει
και να μου φέρει το στόμα της
σαν ώριμο φρούτο.

Αλλά εγώ δεν έχω δόντια πια.

Η νύχτα
του τέλους
της αρχής
του τέλους.

Έτσι
σ’ αυτό το σημείο
θα ’θελα να σπάσω τη σιωπή
της νύχτα μας.
Ίσως να ουρλιάξω.
Αλλά μην ευγενικά.

Όντως νύχτα είναι.
Σε οποιοδήποτε πράγμα.

Μασιμιλιάνο Νταμάτζιο

Poetry-Literature

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δυνατό.
Ευαίσθητο.
Αληθινό.

Νίκος Μπατσικανής

P. T. είπε...

Ο άνθρωπος αυτός είναι Ποιητής, χρωματίζει, ξεχωρίζει, νοείται. Αναρωτιέμαι αν το έχει καταλάβει ο ίδιος...

Παναγιώτης Τουμάσης