(Από τα "Τρίστιχα δεμένα σε διαφορετικά ηχικά σχέδια").
Δεν προσμένω ως τον ωκεανό να φθάσω.
Ίσως όμως να τον ονειρευτώ.
Πάντα ο Μορφέας είναι γενναιόδωρος.
Κρίμα τα όνειρα
Τα χρόνια της σποράς δεν πάτσισαν
Με της συγκομιδής την ευτυχία.
Φωτογραφίζω το πρόσωπό σου χλωμό
Με τη μάσκα του θανάτου
Που του φόρεσαν.
Κρύβομαι μέσα στα σπλάχνα
Ενός όνειρου που ζωγράφισα
Και σιγοκαίω μέχρι στάχτη να γεννώ.
Αξιών θρύψαλα…
Το μίσος το παράλογο,
Πώς να το αφανίσουμε;
Παναγιώτα Ζαλώνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου