Ο έρωτας

Έτσι, χωρίς αιτία,
πλημμύρισες με φως
και τα λευκά φτερά σου,
τον κόσμο αγκάλιασαν.

Κατάβαθα απορώντας,
πώς ευλογήθηκες,
τον ιερό σου ρόλο,
μ’ αγάπη δέχτηκες.

Έκτοτε ζεις στα νέφη,
με νέφη τρέφεσαι,
στα νέφη αποκοιμιέσαι
κι όλοι σε προσκυνούν.

Μέχρι και τ’ αγγελούδια,
σε σένα τρέχουνε,
να σε συμβουλευτούνε,
γιατί είσαι ο έρωτας.

Αρώτητα ανατέλλεις,
αξήγητα βυθάς,
χτίζεις χρυσά παλάτια
και μαύρα κάτεργα.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης