Χάρτινος αετός

Ψηλά που θ’ ανεβαίνω,
σαν χάρτινος αετός,
τα πλούτη θα χορταίνω,
θα γίνω δυνατός.

Κάτω κι αλάργα θα ’ναι,
οι αδιάφοροι αστοί,
που τρώνε και γλεντάνε,
καρνάβαλοι σωστοί.

Με σάμπα, μακαρένα
κι ακούσματα γνωστά,
μπορεί να δω και σένα,
να προχωράς μπροστά.

Είν’ η φωνή σου πλάνα,
δεν την ξεχνώ ποτέ,
σαν αφροαμερικάνα,
σε πίστα βαριετέ.

Μέσα στην παραζάλη
του ψέματος αυτού,
θα ψάχνω στα ύψη πάλι,
της ουτοπίας τα ατού.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης