Της ζωής οι επιλογές (Το δάκρυ του Κύκλωπα)

Κατασκευασμένες εμπειρίες, εγωιστικές αηδίες,
σημαντικά ασήμαντα και άλλα τέτοια!
Από μικρά παιδιά όμως, τον ουρανό βλέπουμε,
το σύμπαν ολόκληρο, σαν σπείρα,
να ξετυλίγεται, με κέντρο τα όνειρά μας.
Όλα, εγωιστικά φυσικά επακόλουθα,
μιας βιασμένης, επιθετικής φύσης,
με κυνηγετικά ένστικτα ριζωμένα στον πάτο της.

Τα μάτια μας, η ψυχή μας,
διαχωρισμένα υποσύνολα, ενώνονται κάθε που τύχει.
Νυχτερινής οράσεως φωτογραφικό κλείστρο.
Ανοιγοκλείνει μηχανικά, με ζηλευτή ακρίβεια.
Ψυχικό φιλμ, αντέχει περιορισμένη ποσότητα φωτός!
Αλήθεια η καρδιά μας, πόσο φως αντέχει;
Πόσο αντέχει να επιπλέει,
στο λιμναίο νερό της;

Όταν το ένστιχτο, αδιαφορήσει για την λογική,
ένα δάκρυ κυλάει από το μάτι του Κύκλωπα.
Κατεβαίνοντας στην μύτη του, διασπασμένο στα δύο,
ακολουθεί δύο χωριστούς δρόμους.
Ο κάθε ένας, τυχαία διαφορετικός
και οι σταγόνες, διαφορετικές είναι.
Η πρώτη, μοναδικά μαγική.
Η δεύτερη δεν περιέχει παρά H2O (υδρογόνο δύο οξυγόνο).
Η πρώτη, ραγίζει και ξανακολλά, γκρεμίζει και ξαναχτίζει, δίχως σταματημό.
Το δάκτυλο σαν ακουμπήσεις, στο στόμα και την γευτείς,
την ενσωματώνεις και δεν την ξεχνάς ποτέ πια.
Δημιουργημένη εμπειρία, αμαρτωλά κατασκευασμένη…
…όχι σαν αυτές που έτυχε να συμβούν.

Ο άνθρωπος μεγαλώνει παρέα με τα φυσικά επακόλουθα,
αυτά που απλά έτυχε να συμβούν γύρω του.
Μα… Δημιουργείται, πλάθεται, χαμογελά… με την έμπνευση και…
…την επιλογή των εμπειριών Του!

Ζηλευτό της φύσης δώρο,
το δικαίωμα να δοκιμάσεις το Πρώτο δάκρυ,
με λογική και συναίσθημα, με νου και καρδιά.
Όχι γιατί μόνον έτυχε…
…αλλά και επειδή εσύ το επέλεξες…

Με λόγια απλά, ποιητικά… νομίζω,
όταν το σκοτάδι στην γη έρθει,
ένα αυτοκίνητο με σβηστά φώτα,
μα ανοιχτή μηχανή, περιμένει στην γωνία, με ανοιχτή την πόρτα.

Κάποια φιγούρα το ξέρει, το έχει δει, λάμπει που το είδε!
Σιγά-σιγά, σχεδόν αθόρυβα, κινείται προς τα εκεί, στις μύτες…
Η καρδιά που τόσο θέλει… κοντεύει να σπάσει, τόσο αυτοκτονικά το θέλει.
Πιο πολύ και από την ίδια την ύπαρξή της!
Λαχταρά να γίνει ένα με τον Ξένο!

Όταν αυτό συμβεί, τα λόγια δεν έχουν θέση στον χωροχρόνο τους.
Με θαυμαστή μανία τα δύο στόματα,
χωρίς να έχουν ανταλλάξει λέξη,
ενώνονται, το μαγικό δάκρυ τα ένωσε!

Τα μάτια κλείνουν, πλέον οι δυο τους βλέπουν με τις καρδιές τους…

Του Δημήτρη Ζ. (Blog)