Κυκλάμινα

Κυκλάμινα, κυκλάμινα,
που κάνετε όνειρα μηδαμινά,
πώς υπομένετε αλευτέρωτα,
το μαύρο χωρισμό που δε ρωτά.

Μόν’ να κινά, μόν’ να μηνά,
μόν’ να μονεύει αγάπες να μην, α·
κι αυτές με δάκρυα κλαιν ανέρωτα,
τα βράδια τούτα, τ’ αξημέρωτα.

Και να ’μεινα, και να ’μεινα,
μαζί με σένα λίγα εξάμηνα,
ξανά είμαι μόνος κι αφανέρωτα,
ποθώ τα χάδια σου τα φτερωτά.

Ποιαν άμυνα, ποιαν άμυνα,
να βρω ν’ αντέχει σε υψικάμινα,
μπροστά στα πόδια σου ως να φέρω τα
φιλιά μου, κάρβουνο απ’ τον έρωτα.

Κυκλάμινα, κυκλάμινα,
τα γλέντια κόπασαν κι οι γάμοι, να
και πώς παλεύετε αλευτέρωτα,
το μαύρο θάνατο που δε ρωτά.

Του Παναγιώτη Θ. Τουμάση