Το πιάνο παίζει μοναχό του, τ’ αποκόσμου
κι οι φλόγες καιν, που μόλις είδατε, τα μάτια.
Στέκει η κοπέλα π’ αγαπώ, του διακόσμου
καταμεσής τ’ ανεμωτού, σ’ ακτίνα άδεια.
Κι η γη θ’ ανοίξει, μεσημέρι σκεπαστό,
μοναχοκόρη, απά στο μνήμα της υπαίθρου.
Οι κοιμωμένες θα ξυπνούν απ’ τον ατμό,
πίσω και μπρος μας, η κοιλάδα του ολέθρου.
Του Χρήστου Χ. Θεοφιλάτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου