Αφιερωμένο
Όταν το ένστιχτο ακολουθήσεις δυο φορές
και τα αυτιά σου, σφραγίσεις στις σειρήνες
παρέα με τους ήχους της σιωπής, θα θυμηθείς,
πως μεγαλώνοντας, στερεύουν τα ποτάμια.
Όταν το βλέμμα σου αγαπήσει, το όμορφο
και από το πλάνο ό,τι περίσσεψε, αφαιρέσεις,
κρυμμένο μέσα στα όνειρα σου θα με βρεις
και τα καλά σου ρούχα, για μένα θα φορέσεις.
Ίσως για πάντα οι αισθήσεις, μείνουν έτσι, παγωμένες,
σαν μία εικόνα χαλασμένου cinema
μονότονη η εικόνα κι η σιωπή κι ο ήχος μένουν,
μα πιο καλύτερα απ’ τα μαύρα δειλινά.
Του Δημήτρη Ζ. (Blog)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου