Η γοργόνα

Απ’ το κύμα βγήκε
κι απ’ τη θάλασσα
κι ήρθε και σας βρήκε,
μες στη σάλα σας,
με τα κοκκινάδια
της, που βάφεται,
βάφει τα τετράδια
σας, που γράφετε,
τόσο σας θυμώνει
που φωνάζετε,
στη γωνιά ζαρώνει
και τα χρειάζεται!

Ζει μέσα στο σπίτι,
σαν τ’ αερικά,
κάθε που ’ναι Τρίτη,
κάνει σαματά,
κρύβεται συνήθως
στο ντουλάπι σας
και τη θρέφει ο μύθος
της αγάπης σας,
αγαπάτε μι’ άλλη,
δώδεκα χρονώ,
που ’χει τ’ άστρα κάλλη
και τον ουρανό!

Κλαίει με μαύρο δάκρυ,
δίχως να πονά,
χάνεται στα μάκρη
και ξαναγυρνά,
είναι στις γοργόνες
η βασίλισσα
και γι’ αυτήν οι αιώνες
ματοκύλησαν,
σεις, πάλι, με μίσος
δεν τη θέλετε,
είστε ο ήλιος ίσως
κι ανατέλλετε!

Της Μαρίνας Κοράλη