Άγνωστη κλέφτρα μού ’χει κλέψει την εξά
και σκλαβωμένη τη γυρνά ζερβά-δεξά,
σε βουλεβάρτα ξένα τήνε διαλαλεί,
να τη μοσκοπουλήσει ξύδι και χολή.
Σέρνει το πλούτος μου, πομπεύει μου το βιος,
σκούζει σαν σπίνος, ξεγλιστρά σαν κοκωβιός,
μα την καρδούλα μου την σπρώχνει πιο μπροστά,
που τ’ όνομά της, στο ρυθμό της, λέει σωστά.
Εγώ, ένα τσέμπαλο αλαλάζον κι αδειανό,
τη μια τη βρίζω, τη μια την ευγνωμονώ
κι ας μην την ξέρω κι ας μην πια πονώ γι’ αυτή
κι ας πάνε χρόνια που δε μ’ έχει ονειρευτεί.
Του Θανάση Μαλεζά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου