Το κορίτσι μου διασκεδάζει πιέζοντας στα χέρια της
τις ουροδόχους κύστες των ακίνδυνων.
Μου φέρνει ν’ ακούω σε κασέτες
τα μυστικά των φιλενάδων της,
για να μπορώ έτσι να τις χτυπάω από μέσα.
Το κορίτσι μου κοιμάται σε μισοκατεστραμμένες ντισκοτέκ
και με χαϊδεύει τρυφερά όταν έχω πυρετό.
Το κορίτσι μου φοράει αρώματα-διαδρόμους στο χτες
και κλαίει για τον άδικο χαμό του.
Το κορίτσι μου πεθαίνει,
κάθε φορά που βγάζω την περούκα και το στηθόδεσμο.
Του Χρήστου Χ. Θεοφιλάτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου