Μέσα στο χρώμα των ματιών του...

Γράφει η Ελένη Νικ. Δάλλα

Έμοιαζε σαν να χανόμουν μέσα στο χρώμα των ματιών του σαν μια εικόνα χρωμάτων απο ένα πίνακα που μοναδικά ζωγράφιζε η φύση και το κρατούσα μέσα στα χέρια μου σαν μικρές στιγμές ευτυχίας που ήρθε απρόσμενα ακατάλυτα στην ζωή μου να μ’ εμψυχώσει να με συνεπάρει, να με ταξιδέψει στο άπειρο του νου μου, της καρδιάς μου το αίνιγμα να λύσει και ν’ αγγίξει την ψυχή μου όπως ένα ανάλαφρο φτερούγισμα σε κάθε πρωϊνό ξύπνημα εκεί έξω απο το παράθυρο του σπιτιού μου, κοιτώντας τα πουλιά να τιτιβίζουν. Απλές εικόνες γεμάτες αγάπη, προσμονή, θυσία στη ζωή να συνεχίσω να ξέρω ότι υπάρχω για κείνον κι’ ας μην υπάρχει πια. Όμως τις αναμνήσεις ο καθένας μας μπορεί να τις κρατά βαθειά μέσα του σαν ελεγεία, επίκλιση πόνου, θλίψης, μα πιότερο αγάπης, έρωτα πριν νυχτώσει, πριν οι σκιές μπουν αναμεσά μας πριν προλάβω να σου πω "ποτέ δεν έπαψα να σ’ αγαπάω" μ’ ένα δάκρυ να κυλά απαλά στις φωτογραφίες των αναμνήσεων δικών μου, δικών σου τι σημασία έχει!! όλοι μας έχουμε αγαπήσει, αγαπηθεί. Κρατάμε πάντα τις ωραίες στιγμές αφειδώλευτα σαν ευλογία, που γλυστρά, σκιρτίζει την ψυχή μας κοιτώντας την δύση του ήλιου.

(Από τη συλλογή, "Δύναμη ψιθύρων"). V.M.!