Πραγματικό παραμύθι

Τ' Αυγούστου εφάνη το στερνότατο φεγγάρι
και με κοιτάζει από μια τρύπα στο πατάρι.
Μπρος του, λικνίζεται με τα φτερά του ονείρου
κι όλα τα φώτα του, το σκάφος του Ροβήρου.

Τον Οδυσσέα περιμένει η Πηνελόπη
κι όλο ξυφαίνει το γεμάτο της το τόπι.
Ξοκέλλει εκείνος, στο παλάτι των Φαιάκων,
ν' ακούει της μοίρας του τους στίχους, έκων-άκων.

Με τη Χιονάτη, απ' τη δουλειά γυρνούν οι νάνοι
και μάγια η μάνα της, η μάγισσα, τής κάνει.
Να μην ξυπνήσει πια ποτέ της απ' τον ύπνο
κι αυτή έχει μοναχά το μήλο της, για δείπνο.

Ο Φερδινάνδος ντύνει με χρυσή κορδέλα,
τον τυχοδιώχτη που ποθεί την Ισαβέλλα.
Μετά, τού δίνει ένα καλάμι του θανάτου
κι ο Πάπας ευλογεί τ' αντραγαθήματά του.

Γοργά που διάβηκε τούτο το καλοκαίρι,
μπήκε φθινόπωρο κι αργότερα, ποιος ξέρει;
Μια φασολιά φυτρώνει στο δικό μου κήπο
κι άμποτε, αγάπη μου, θα 'ρθείς, εγώ θα λείπω.

Του Παναγιώτη Θ. Τουμάση