Επιβουλεύονται τη γη,
οι κυνηγοί,
καίνε τα δέντρα την αυγή,
καίνε τα σπίτια,
νεράκι μαύρο απ’ την πηγή,
ήλιος πιο μαύρος για να βγει,
επιβουλεύονται τη γη,
καίνε τα σπίτια.
Στ’ αποκαΐδια τρέμει η οργή
και δεν αργεί,
φεύγουν τα ελάφια κι οι λαγοί
με τα σπουργίτια
και τούτη η αγιάτρευτη πληγή,
για πάντα πια θα αιμορραγεί,
στ’ αποκαΐδια τρέμει η οργή,
καίνε τα σπίτια.
Πύρινη λαίλαπα η σιγή,
σαν οιμωγή,
προβαίνουν ένστολοι οι ταγοί
με τα σιρίτια,
μα πού να δώσουν διαταγή,
το ηφαίστειο βράζει να εκραγεί,
πύρινη λαίλαπα η σιγή,
καίνε τα σπίτια.
Του Παναγιώτη Θ. Τουμάση
1 σχόλιο:
Καλό ποίημα αλλά και ένα σχόλιο (δίχως παρεξήγηση έτσι;- και χωρίς να παριστάνω το σπουδαίο ποιητή). Στα Ελληνικά η ρίμα βγαίνει εύκολα. Αυτό είναι καλό αλλά γίνεται και παγίδα. Πρόσεξέ το λίγο. Στο λένε και άλλοι, νομίζω, σε σχόλιά τους. Φιλικά πάντα
Δημοσίευση σχολίου