Ο άνθρωπος θέλει τον θεό, σε ανθρώπινο μέγεθος,
όχι για να τον προσβάλει, μα για να τον κάνει φίλο του.
Έτσι, πιο εύκολα τη σημασία της ύπαρξής του νιώθει.
Η μοναδιαία αναγωγή του υπερφυσικού, τόσο σοφή ιδέα!
Θεϊκή ομορφιά, θεϊκή δύναμη και σκέψη,
όπως η φιγούρα που τα πρωινά ακολουθάς.
Τόσο όμορφο να περπατάς μαζί της!
Ανθρωπομορφώνοντας το θεικό,
απομυθοποιείς το άφταστο,
κατανοείς το σύμπαν.
Του Δημήτρη Ζ. (Blog)
4 σχόλια:
Γεια σου Ποιητή Δημήτρη Ζήνα! Το ποίημά σου αυτό είναι μεγαλειώδες, φοβερό! Μεγαλειώδες γιατί δεν μειώνεις καθόλου τη Μεγαλοσύνη και φοβερό γιατί ζήλεψα την τεχνοτροπία σου. Ωστόσο, θα μού επιτρέψεις να μη σταθώ μόνο στη λογοτεχνική αξία του Ποιήματος, αλλά και στην ουσία. Έτσι, και για να είμαι δίκαιος, κλείνω εδώ αυτό το σχόλιο για την αξία του δημιουργήματος και επανέρχομαι με δεύτερο σχόλιο για ...κάτι άλλο.
Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
Σκέφτηκα, διαβάζοντας το ποίημά σου φίλε Δημήτρη, μια περίπτωση που χαρίστηκα σε κάτι μερμύγκια... Ήταν τα μερμύγκια ένα σωρό, μαζεμένα έξω απ' τη μυρμηγκότρυπά τους και σκέφτηκα να τα πατήσω!!! Σήκωσα λοιπόν το παπούτσι μου, για να λιώσω κτηνωδώς τις μικρές ζωούλες που ...το κατάλαβαν! Ναι, το κατάλαβαν κι αρχίσανε να στροβιλίζονται γύρω-γύρω σαν τρελά. Εγώ τότε, γενναιόδωρος γίγαντας, τούς χάρισα τη ζωή. Διαβάζοντας το ποίημά σου, Δημήτρη, σκέφτηκα πως ίσως τα μερμύγκια αυτά να με θεωρούν τώρα κάτι σαν θεό! Να με έχουν βέβαια φέρει στα δικά τους μέτρα και σταθμά... Σκέψου: Τα μαλλιά μου είναι κεραίες (πολλές κεραίες) που αναβλύζουν άρωμα, τα χέρια μου είναι πόδια! Περπατάνε αυτά τα χέρια άμα λάχει! Τα ρούχα μου είναι το δέρμα μου - φαντάσου ότι αν αλλάξω ρούχα δε θα με αναγνωρίσουνε τα πιστά αυτά μερμυγκάκια μου! Τέτοια κι άλλα συλλογίστηκα και συγκινήθηκα. Είναι μεγάλο πράγμα να σε λατρεύουν σα θεό, τελικά... Παναγιώτης (Χιούμορ κάνω βέβαια, ε;)
Panayioth eyxaristw poly gia ta sxoleia soy... Ma pio poly gia tis eikones-video poy dhmioyrgeis me ta sxolia soy.
Eisai ekplhktikos akomh kai sto sxoliasmo soy!!
Χαίρομαι που ασχολείσαι τόσο με τη ν έννοια του Θεού. Κι άλλωστε ο Θεός έγινε άνθρωπος και μάλιστα κεχρισμένος (Χριστός), ενώνοντας τις δύο φύσεις και ταπεινούμενος. Συνέχισε φιλοσοφικά! Keep walking!
Δημοσίευση σχολίου