Σπασμένα τ’ άστρα, από τις γρίλιες, στο κρεβάτι μου
σαν εξισώσεις συντριμμένες δίχως λύση
κι η περηφάνια, από ένα τίποτα στο κάτι μου
που ίσως απόψε καταφέρει να σε σβήσει…
Προσφέρει η νύχτα την καρδιά της, εφεδρεία μου
μια και η δική μου προ πολλού έχει ξοφλήσει
αναμετριέται το κενό με την ανδρεία μου
κι ίσως απόψε, επιτέλους, να σε σβήσει…
Στ’ άδειο κορμί, με τη συνέπεια του ασάλευτου
τώρα η αυγή, από τις γρίλιες, έχει ορμίσει *
όνειρο θα ’σουνα και πάλι του πεντάλεπτου
που μού ’πε, θέλει απ' την αρχή να μ’ αγαπήσει…
*(αγκυροβολήσει)
Χριστίνα Γεραλή (Μαβιά Ηχώ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου